Ne kölsche Explezeer

Ne kölsche Explezeer Volksweise
Vers 1
Ne kölschen Explezeer, dat es uns Sproch zo Ehr,
Et Schönste wat et jitt, mer do zo höre kritt.
Die Muul de weed geschwaat, dat es en wahre Staat.
Kein Dingen es esu schön, wie kölsche Tön.
Zwei Fuhrlück hatte Knieß, weil ein versoffen Bies
däm andere nit jov noh, weil jrad kein Platz mieh do.
Die Strohs, die wor jet eng, se kommen en´t Gedräng.
Do fing dat Schängen an un heelt sich dran:

Ref.:
Hanak, du Rindvieh, Donnerkiel, do schälen Blötschkopp en Zivil,
do Klüttenboor, do Nümaatskraat, do ahle Stockfesch, Trängsaldat,
versoffen Ül, do Labberitz, do Kalvendräger, jekken Ditz.
ich wünsch, dat do de Krängde kriss, do bes en drecklich Bies!

Vers 2
Uns Maathall es bekannt, als Huhschull anerkannt,
för kölsche Tön un Aat, die do parat gemaat.
Als morgens en der Fröh, do jeiht et loss, juchhe,
met Schängen un Radau bei Mann un Frau.
Do es dat Prummeliss, dä Schäl met singem Kies,
Schavue Annetring, kann schänge jrov un fing.
Un och dat Leppenbell, dat heelt die Muul nit stell,
en Jurk als Wurfgeschoß, dann jeiht es loss:

Ref.:
Do fuul Zitron, do matschisch Schlot, do halvverdrügten Heringsjrot,
do Dusseldier, do Pluutekopp,dich han se durch de Soot gezopp,
do Seifeschnüß, do Lömmeljaan, komm nit ahn minge Krom eran,
söns jeiht mer noch et Öllig öm, do fiese Zömmelöm!

Vers 3
Et Schönste ävver es, janz secher un jeweß,
wenn en der Deepejass zwei Fraulück sin verhaß.
Se wonne beienein, un wäden handgemein,
vun wegen Fisternöll mem Nohberschs Böll.
Se sin wie Katz un Hungk, han Hooren op der Zung,
bejäne sich su zwei,dann jitt et Keilerei.
Et Sting vör Woot ald dämp, de Mau erop gekrämp,
schnapp sich dat Plün beim Wams, loss jeiht dä Danz:

Ref.:
Do drecklich Oos, do Spruutekopp, do häß ding Waden opgestop,
do kromm Jestell, do Halfgehang, wat deiste he op mingem Gang,
do Käzzemön, do Dswief, do häß der Düvel wal em Liev,
do bes mer vill zo puddelich, komm her, ich plökken dich!

Vers 4
Su hätt uns kölsche Sproch, der Usdröck noch jenog,
die mer och eifrig dann, wohl brängen ahn der Mann
do nimb et keiner kromm, dat wör uns och zo domm,
dat sin doch kölsche Tön, dat es doch schön.
Un och em Fasteleer, do kütt uns Sproch zo Ehr.
Do kritt mer janz apaat, jet vör die Schwaat gesat.
Wenn uns dä Schohn och paß, dröm sin mer nit verhaß.
Mer denk do fiese Zung, wie Joldschmeedsjung:

Ref.:
Do bes jo jeck, verdötschte Kraat, do häß met mer de Aap gemat.
Waat nor noch jet, do hölzer Popp, do kriß vun mer de Muul gestopp.
Do schäle Miebes, Ringkadett, su komm doch her un fleut der jet.
Trotz allem rofe mir ganz brav:“ Alaaf, dä kölsche Klaaf!